My Items

Γράφει ο Ιατρός Παναγιώτης Γλεντής Ειδικός Λαπαροενδοσκόπος Χειρουργός Διευθυντής Χειρουργικής Ιατρικό Αθηνών & Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης Βιοκλινική Αθηνών & Θεσσαλονίκης Βιογραφικό Ιατρού Η αιμορροϊδοπάθεια, είναι σήμερα μια από τις πιο συχνές αλλά και από τις πιο ενοχλητικές παθήσεις που ταλαιπωρεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Η ενδοσκοπική αιμορροϊδεκτομή κατά Longo χρησιμοποιεί ένα ειδικό ενδοσκοπικό εργαλείο για την αφαίρεση των αιμορροιδων και την διόρθωση της πρόπτωσης του εντέρου που συνήθως συνυπάρχει. Σε αντίθεση με τις παλαιότερες μεθόδους αντιμετώπισης των αιμορροϊδων, η ενδοσκοπική διαδικασία αποφεύγει την δημιουργία τραυμάτων στην ευαίσθητη περιοχή του περινέου και, ως εκ τούτου, έχει το πλεονέκτημα της μείωσης σημαντικά του μετεγχειρητικού πόνου, ενώ διευκολύνει την ταχύτερη επιστροφή στις κανονικές δραστηριότητες του ασθενούς. Η ενδοσκοπική αιμορροϊδεκτομή κατά Longo εφαρμόστηκε αρχικά από έναν Ιταλό χειρουργό, τον Δρ. Antonio Longo το 1993 και έκτοτε έχει υιοθετηθεί ευρέως στα περισσότερα κέντρα ορθοπρωκτικής χειρουργικής της Ευρώπης. Η ενδοσκοπική αιμορροϊδεκτομή Longo ενδείκνυται γενικά για τις πιο σοβαρές περιπτώσεις αιμορροϊδοπάθειας (3ος και 4ος βαθμός) στις οποίες συνήθως η συντηρητική φαρμακευτική θεραπεία δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει. Ενδείκνυται επίσης για ασθενείς με αιμορροΐδες μικρού βαθμού που δεν έχουν ανταποκριθεί σε συντηρητικές θεραπείες. Εκτός από τη διόρθωση της αιμορραγίας που είναι ένα από τα συνηθέστερα και πιο ενοχλητικά συμπτώματα των αιμορροϊδων, πολύ σημαντικό είναι και η διόρθωση της πρόπτωσης του εντέρου που πολύ συχνά συνυπάρχει και αποτελεί έναν διαρκή ερεθισμό που ταλαιπωρεί τους ασθενείς. Διαδικασία Στην ενδοσκοπική αιμορροϊδεκτομή επιτυγχάνουμε με το ειδικό κυκλικό συρραπτικό εργαλείο που χρησιμοποιούμε να αφαιρέσουμε έναν δακτύλιο βλεννογόνου από το εσωτερικό τμήμα του πρωκτού και μαζί με αυτόν όλους τους αιμορροϊδικούς όζους που κρέμονται σαν τσαμπιά έξω από τον πρωκτό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούν οι αιμορροϊδες και το έντερο να γυρίσει πίσω στην κανονική του ανατομική θέση. Συνήθως χρειάζεται μια σύντομη ελαφρά αναισθησία του ασθενούς, καθώς η επέμβαση διαρκεί μόνο 20-30 λεπτά. Η παραμονή στο Νοσοκομείο διαρκεί λίγες ώρες και ο ασθενής μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι του την ίδια μέρα. Μετεγχειρητική πορεία Ο πόνος μετά την επέμβαση είναι ελάχιστος, σε αντίθεση με τις παλαιότερες μεθόδους αιμορροϊδεκτομής και αυτό οφείλεται στο ότι οι αιμορροϊδες αφαιρούνται σε εσωτερικό σημείο του πρωκτού, εκεί όπου άλλωστε είναι η ρίζα τους, το οποίο δεν έχει καθόλου αισθητικότητα με αποτέλεσμα ο ασθενής να έχει μεν τραύμα εσωτερικά, αλλά πρακτικά να μην το αισθάνεται. Λόγω του χαμηλού επιπέδου μετεγχειρητικού πόνου, οι ασθενείς δεν θα χρειαστούν να πάρουν ισχυρά παυσίπονα και θα μπορούν να γυρίσουν άμεσα στις καθημερινές δραστηριότητες και την εργασία τους. Η πρώτη κίνηση του εντέρου είναι συνήθως τη δεύτερη ημέρα και δεν προκαλεί ιδιαίτερη ενόχληση. Συχνές ερωτήσεις Πότε πρέπει να γίνεται επέμβαση για τις αιμορροϊδες? Αιμορροϊδοπάθεια έχει πολύ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, σχεδόν το 20% του γενικού πληθυσμού, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να χειρουργηθούν. Συνήθως την απόφαση για επέμβαση την παίρνει ο ίδιος ο ασθενής, όταν το πρόβλημα της αιμορραγίας, της πρόπτωσης ή του πόνου γίνει τόσο συχνό ώστε να μειώνεται πραγματικά η ποιότητα ζωής του ασθενούς σε τέτοιο βαθμό ώστε να περιορίζεται σε πολλές από τις καθημερινές του δραστηριότητες. Οι περισσότεροι άνθρωποι με μικρού βαθμού αιμορροϊδες, οι οποίες είναι ασυμπτωματικές και ενοχλούν σπάνια, δεν χρειάζεται να χειρουργηθούν. Ποια είναι η καλύτερη επέμβαση για τις αιμορροϊδες? Υπάρχουν πολλών ειδών επεμβάσεις εκτός από την μέθοδο Longo, όπως η αιμορροιδεκτομή με LASER, η απολίνωση των αιμορροϊδικών αρτηριών (μέθοδος HAL), η απολίνωση των αιμορροΙδων με ελαστικούς δακτυλίους (RBL – Rubber Band Ligation), η κλασσική αιμορροιδεκτομή Milligan – Morgan και άλλες. Όλες έχουν λόγο ύπαρξης. Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν πολλές μορφές και βαθμοί αιμορροϊδοπάθειας στους διάφορους ασθενείς. Στις ήπιες καταστάσεις χωρίς μεγάλου βαθμού αιμορροϊδοπάθεια και πρόπτωση, εφαρμόζουμε (όπου χρειάζεται επέμβαση) τις μεθόδους διακοπής της αιμάτωσης των αιμορροϊδων όπως οι μέθοδοι HAL, RBL και η εφαρμογή LASER. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις αυτές οι μέθοδοι δεν επαρκούν και πρέπει να γίνει αφαίρεση των αιμορροϊδων και διόρθωση της πρόπτωσης. Εδώ πιο κατάλληλη επέμβαση είναι η ενδοσκοπική αιμορροϊδεκτομή κατά Longo. Κάποιοι παλαιότεροι χειρουργοί, εφαρμόζουν ακόμα την κλασσική αιμορροϊδεκτομή Milligan – Morgan, η οποία είναι και αυτή αποτελεσματική, αλλά τείνει σιγά σιγά να εγκαταλειφθεί λόγω του έντονου μετεγχειρητικού πόνου που προκαλεί για αρκετές μέρες. Η Milligan – Morgan είναι αρκετά καλή στις περιπτώσεις αμιγώς εξωτερικής αιμορροϊδοπάθειας (π.χ. μετά από εγκυμοσύνη), όπου δεν μπορεί να εφαρμοστεί η μέθοδος Longo, χρησιμοποιούμε όμως συνδυαστικά και LASER ώστε να επιτύχουμε ένα όσο το δυνατό πιο ανώδυνο για την ασθενή αποτέλεσμα. Υπάρχει κίνδυνος επανεμφάνισης των αιμορροϊδων? Στις επεμβάσεις που δεν κάνουμε αφαίρεση των αιμορροϊδων (HAL, RBL, LASER) αλλά μόνο διακοπή της αιμάτωσής τους, υπάρχουν κάποιες πιθανότητες, ο οργανισμός μετά από μερικά χρόνια, να βρει τρόπο να ξανατροφοδοτήσει τα αιμορροϊδικά αγγεία και η κατάσταση να υποτροπιάσει όπως και τα συμπτώματα (αιμορραγία, πόνος κλπ) να επανέλθουν. Αυτό είναι κάτι για το οποίο πολλοί χειρουργοί, είτε λόγω άγνοιας ή απειρίας, είτε ηθελημένα, αποφεύγουν να ενημερώσουν τους ασθενείς. Το αποτέλεσμα είναι να κατηγορείται η κάθε μέθοδος ότι δεν είναι αποτελεσματική, ενώ στην πράξη το πιο πιθανό είναι να μην έχει ενημερωθεί σωστά ο ασθενής για τις δυνατότητες τις κάθε μεθόδου, ή να έχει επιλεγεί λάθος μέθοδος. Στις επεμβάσεις που γίνεται αφαίρεση των αιμορροϊδων όπως στην ενδοσκοπική μέθοδο Longo ή στην Milligan – Morgan, η πιθανότητα επανεμφάνισης είναι ελάχιστη και τις περισσότερες φορές οφείλεται σε υπερβολικά μεγάλες αιμορροϊδες οι οποίες θέλουν ειδικές τεχνικές (π.χ. μέθοδος STARR), ή σε ελλειπή χειρουργική τεχνική. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι της ενδοσκοπικής αιμορροϊδεκτομής Longo? Οι κίνδυνοι της συγκεκριμένης επέμβασης, όπως και όλων των επεμβατικών μεθόδων αντιμετώπισης των αιμορροϊδων, είναι ακριβώς οι γενικοί κίνδυνοι που έχει κάθε χειρουργική επέμβαση. Η αιμορραγία και η λοίμωξη του τραύματος, είναι πάντα στο μυαλό του κάθε χειρουργού για κάθε χειρουργική επέμβαση που διενεργεί, η εμπειρία όμως, η καλή προετοιμασία και η σύνεση από μέρους του, εξασφαλίζει οι κίνδυνοι αυτοί σχεδόν να εκμηδενίζονται.

Γράφει ο Ιατρός Παναγιώτης Γλεντής Ειδικός Λαπαροενδοσκόπος Χειρουργός Διευθυντής Χειρουργικής Ιατρικό Αθηνών & Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης Βιοκλινική Αθηνών & Θεσσαλονίκης Βιογραφικό Ιατρού Ο θυρεοειδής είναι ένας ενδοκρινής αδένας που βρίσκεται στον λαιμό μπροστά ακριβώς από την τραχεία κάτω ακριβώς από το «μήλο του Αδάμ» Δουλειά του είναι να παράγει τις θυρεοειδικές ορμόνες θυροξίνη και τριϊωδοθυρονίνη, οι οποίες ρυθμίζουν τον μεταβολισμό, την καρδιακή λειτουργία, την θερμοκρασία του σώματος και το σωματικό βάρος. Συχνότητα και πρόγνωση Ο καρκίνος του θυρεοειδούς εμφανίζεται συνήθως στις ηλικίες 45-54 ετών αλλά πολύ συχνά μπορεί να εμφανιστεί και σε νεαρές ηλικίες 15-30 ετών, ενώ πιο συχνά προσβάλει τις γυναίκες απ’ ότι τους άντρες. Συνήθως έχει πολύ καλή συμπεριφορά και είναι δυνατόν με την κατάλληλη αντιμετώπιση να θεραπευτεί πλήρως. Πολύ σπάνια εμφανίζονται κάποιες μορφές καρκίνου του θυρεοειδούς με επιθετική συμπεριφορά και κακή πρόγνωση. Τα τελευταία χρόνια οι περιπτώσεις καρκίνου του θυρεοειδούς φαίνεται να αυξάνονται με πολύ μεγάλο ρυθμό. Χαρακτηριστικά, η συχνότητα του καρκίνου του θυρεοειδούς τα τελευταία 40 χρόνια έχει τριπλασιαστεί. Συμπτώματα Ο καρκίνος του θυρεοειδούς στα αρχικά στάδια συνήθως δεν παρουσιάζει συμπτώματα. Όταν μεγαλώσει σε μέγεθος τότε μπορεί να εκδηλωθεί με τα εξής: 1. Πόνος από την πίεση που προκαλεί στον λαιμό 2. Δυσκολία στην κατάποση 3. Πρησμένοι λεμφαδένες στον λαιμό 4. Βράχνιασμα της φωνής Τύποι καρκίνου του θυρεοειδούς ​ Θηλώδες καρκίνωμα θυρεοειδούς . Αποτελεί τον πιο συχνό τύπο καρκίνου του θυρεοειδούς. Εμφανίζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας 30 έως 50 ετών και έχει πολύ καλή πρόγνωση. Θυλακιώδες καρκίνωμα θυρεοειδούς . Μαζί με το θηλώδες αποτελούν τα λεγόμενα διαφοροποιημένα καρκινώματα του θυρεοειδούς. Συνήθως προσβάλει άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών. Αναπλαστικός καρκίνος του θυρεοειδούς . Παρουσιάζεται σε ασθενείς συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας (άνω των 60 ετών) είναι πιο επιθετικός και αντιμετωπίζεται δύσκολότερα. Μυελοειδές καρκίνωμα θυρεοειδούς . Ξεκινά από τα C κύτταρα του θυρεοειδούς, τα οποία παράγουν την ορμόνη καλσιτονίνη. Είναι σπάνιος τύπος και μερικές φορές συνδυάζεται με άλλες νεοπλασίες ενδοκρινών αδένων στο πλαίσιο κάποιων σπάνιων γενετικών συνδρόμων. Άλλοι σπάνιοι τύποι καρκίνου του θυρεοειδούς είναι το λέμφωμα και το σάρκωμα του θυρεοειδούς. ​ Διάγνωση ​ Η διάγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς, γίνεται με συνδυασμό κλινικής εξέτασης, εργαστηριακών εξετάσεων και ειδικών απεικονιστικών μεθόδων. 1. Κλινική εξέταση . Πολλές φορές μια απλή ψηλάφηση στον τράχηλο από τον ιατρό μπορεί να αναδείξει κάποιο σκληρό ογκίδιο στον θυρεοειδή, πράγμα που θα οδηγήσει σε πιο λεπτομερή έλεγχο με ειδικές εξετάσεις. 2. Αιματολογικές εξετάσεις . Υπάρχουν ειδικές αιματολογικές εξετάσεις, των οποίων οι τιμές αυξάνονται σε ορισμένα είδη καρκίνου του θυρεοειδούς (θυρεοσφαιρίνη, καλσιτονίνη, ειδικοί καρκινικοί δείκτες κλπ) 3. Υπερηχογράφημα θυρεοειδούς . Τα σύγχρονα μηχανήματα υπερήχων έχουν την ικανότητα (ελαστογραφία, απεικόνιση αιματικής ροής κλπ) να ξεχωρίζουν πολλά ύποπτα χαρακτηριστικά σε έναν όζο του θυρεοειδούς, ώστε να μας καθοδηγήσουν να κάνουμε βιοψία με λεπτή βελόνα (FNA – Fine Needle Aspiration) και να διαγνώσουμε έγκαιρα έναν καρκίνο θυρεοειδούς στα αρχικά του στάδια. 4. Βιοψία με λεπτή βελόνα (FNA – Fine Needle Aspiration) . Η παρακέντηση σε έναν ύποπτο όζο του θυρεοειδούς είναι μια πολύ απλή και ανώδυνη διαδικασία και γίνεται μέσω υπερηχογραφικής καθοδήγησης. Αναρροφάται λίγο υλικό από τον ύποπτο όζο και εξετάζεται στο μικροσκόπιο για ύπαρξη καρκινικών κυττάρων. 5. Άλλες μορφές απεικόνισης . Η αξονική (CT-scan) και η μαγνητική τομογραφία (MRI-scan) καθώς και το σπινθηρογράφημα με ραδιενεργό Τεχνήτιο (Tc99m pertechnatate) ή Ιώδιο (Ι123), βοηθούν περισσότερο για την σταδιοποίηση ενός καρκινώματος του θυρεοειδούς. 6. Γενετικός έλεγχος . Σε μερικούς ασθενείς με μυελοειδές καρκίνωμα του θυρεοειδούς, μπορεί να απαιτηθεί έλεγχος για την ύπαρξη συγκεκριμένων γονιδίων που προδιαθέτουν στην ανάπτυξη άλλων μορφών καρκίνου. Θεραπευτική αντιμετώπιση ​ Η θεραπευτική αντιμετώπιση για τον καρκίνο του θυρεοειδούς, εξαρτάται κυρίως από τον τύπο, την εντόπιση και την έκταση του καρκίνου κατά την στιγμή της διάγνωσης. Οι περισσότεροι καρκίνοι του θυρεοειδούς μπορούν να θεραπευτούν πλήρως με την ανάλογη αντιμετώπιση. Χειρουργική επέμβαση Η χειρουργική επέμβαση για τον καρκίνο του θυρεοειδούς είναι συνήθως η κύρια και βασική μέθοδος θεραπείας. Ελάχιστα Επεμβατική Ολική θυρεοειδεκτομή Είναι η συχνότερη επέμβαση που γίνεται για τον καρκίνο του θυρεοειδούς. Κατά την επέμβαση, με μια πολύ μικρή τομή στο κατώτερο σημείο του λαιμού, αφαιρούμε ολόκληρο τον αδένα. Συχνά αφήνουμε μικρά χείλη του θυρεοειδούς ιστού στα πλάγια γύρω από τους παραθυρεοειδείς αδένες για να μειώσουμε τον κίνδυνο βλάβης στους παραθυρεοειδείς αδένες, οι οποίοι βοηθούν στη ρύθμιση των επιπέδων ασβεστίου στο αίμα. Επίσης εξασφαλίζουμε με χρήση ειδικών ηλεκτρονικών διατάξεων (νευροδιέγερση λαρυγγικών νεύρων) κατά την διάρκεια της επέμβασης, να μην προκαλέσουμε βλάβη στα λαρυγγικά νεύρα, που βρίσκονται στα πλάγια του αδένα και νευρώνουν τις φωνητικές χορδές του λάρυγγα. Ριζικός Τραχηλικός Λεμφαδενικός Καθαρισμός Πολλές φορές για την αντιμετώπιση το καρκίνου του θυρεοειδούς χρειάζεται να αφαιρέσουμε όλους τους λεμφαδένες που βρίσκονται γύρω από τον αδένα, ώστε να θεραπεύσουμε ή να προλάβουμε την δημιουργία μεταστάσεων στο μέλλον. Φαρμακευτική Θεραπεία - Υποκατάσταση θυρεοειδικών ορμονών Μετά την αφαίρεση του θυρεοειδούς πρέπει να υποκαταστήσουμε την έλλειψη των θυρεοειδικών ορμονών του ασθενούς με χορήγηση ενός χαπιού ημερησίως. Το φάρμακο που χορηγούμε είναι συνήθως η λεβοθυροξίνη και αφού ρυθμιστεί η ιδανική δόση για τον κάθε ασθενή, αυτό πρέπει να λαμβάνεται κατόπιν συνεχώς για όλη τη ζωή του ασθενούς με παράλληλη παρακολούθηση από το ειδικό ιατρό. Το φάρμακο αυτό έχει δύο οφέλη: Υποκαθιστά την ορμόνη που έφτιαχνε ο θυρεοειδής και λείπει πλέον από τον οργανισμό και παράλληλα καταστέλλει την παραγωγή μιας ορμόνης της υπόφυσης (θυρεοειδοτρόπος ορμόνη - TSH) η οποία θα μπορούσε δυνητικά να διεγείρει καρκινικά κύτταρα του θυρεοειδούς να αναπτυχθούν ξανά. Ραδιενεργό ιώδιο Η θεραπεία με μια μορφή ραδιενεργού ιωδίου, το I-131, χρησιμοποιείται μετά από την επέμβαση της θυρεοειδεκτομής για να καταστραφούν τυχόν μικροσκοπικές περιοχές καρκίνου του θυρεοειδούς που μπορεί να έχουν μείνει. Επίσης χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστούν και να καταστραφούν μεταστατικές εστίες καρκίνου θυρεοειδούς σε άλλες περιοχές του σώματος. Το ραδιενεργό ιώδιο έχει την ιδιότητα ότι απορροφάται μόνο από τα κύτταρα του θυρεοειδούς με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα κύτταρα και ιστοί του ανθρωπίνου σώματος να μην επηρεάζονται από αυτό. Εξωτερική ακτινοθεραπεία Η ακτινοθεραπεία είναι μέθοδος εξωτερικής ακτινοβόλησης και χρησιμοποιείται για να αντιμετωπίσει εστίες καρκίνου του θυρεοειδούς που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν με τους υπόλοιπους τρόπους αντιμετώπισης. Χημειοθεραπεία Η χημειοθεραπεία είναι η χορήγηση φαρμάκων που σκοτώνουν τα ταχέως πολλαπλασιαζόμενα κύτταρα του καρκίνου και χορηγείται ενδοφλέβια. Συνήθως δεν έχει χρησιμότητα στα περισσότερα καρκινώματα του θυρεοειδούς, εκτός από το αναπλαστικό καρκίνωμα. Η χημειοθεραπεία κάποιες φορές μπορεί να συνδυαστεί και με ακτινοθεραπεία.

Γράφει ο Ιατρός Παναγιώτης Γλεντής Ειδικός Λαπαροενδοσκόπος Χειρουργός Διευθυντής Χειρουργικής Ιατρικό Αθηνών & Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης Βιοκλινική Αθηνών & Θεσσαλονίκης Βιογραφικό Ιατρού Τί ονομάζουμε κήλη; Κήλη ονομάζουμε ένα φυσιολογικό ή παθολογικού «άνοιγμα» του μυϊκού τοιχώματος στην περιοχή της κοιλιάς μέσα από το οποίο μπορεί να προβάλει κάτω από το δέρμα ένα ενδοκοιλιακό όργανο, συνήθως το έντερο. Πώς δημιουργείται η κήλη; Η κήλη δημιουργείται όταν λόγω κάποιων αιτίων αδυνατίζει το μυικό τοίχωμα της κοιλιάς δημιουργώντας ένα χάσμα μέσα από το οποίο προβάλλουν και ψηλαφώνται έξω από την κοιλιά τα εσωτερικά όργανα όπως το παχύ και το λεπτό έντερο, το επίπλουν, η ουροδόχος κύστη κλπ. Ποια είναι τα αίτια εμφάνισης των κηλών; Τα πιο σημαντικά αίτια που προδιαθέτουν στην εμφάνιση μιας κήλης είναι: 1. Η συγγενής προδιάθεση (οι βουβωνοκήλες και οι ομφαλοκήλες εμφανίζονται συχνά κατά τη γέννηση).
2. Οι διαταραχές στον μεταβολισμό του κολλαγόνου (ηλικιωμένοι ασθενείς, κακή διατροφή, χρόνια νοσήματα).
3. Οι καταστάσεις που δημιουργούν αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης (παχυσαρκία, χρόνιος βήχας, δυσκοιλιότητα, υπερτροφία προστάτη, πολλαπλοί τοκετοί, βαριά χειρωνακτική εργασία).
4. Τα τραύματα και οι εγχειρητικές τομές στο κοιλιακό τοίχωμα που δημιουργούν ευένδοτα σημεία για ανάπτυξη κηλών. Πώς γίνεται η διάγνωση των κηλών; Οι κήλες διαγιγνώσκονται πολύ εύκολα με την κλινική εξέταση από τον χειρουργό. Ο ασθενής αρχικά βλέπει μία διόγκωση που προβάλει από το κοιλιακό τοίχωμα, η οποία στα αρχικά στάδια συνήθως ανατάσσεται και εξαφανίζεται αυτόματα όταν ξαπλώνει. ​ Επίσης μπορεί να συνυπάρχει και ένα αίσθημα «καψίματος» ή βάρους, κυρίως μετά από αρκετή ορθοστασία ή κούραση. ​ Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις το περιεχόμενο της κήλης δεν ανατάσσεται, ενώ αν παρουσιαστεί οξύς πόνος μιλάμε για περισφιγμένη κήλη, κατάσταση η οποία είναι επείγουσα και χρειάζεται άμεση χειρουργική αντιμετώπιση, λόγω του κινδύνου να συμβεί ισχαιμία και νέκρωση του εντέρου. Ταξινόμηση κηλών Κάθε κήλη μπορεί να έχει διαφορετική εντόπιση , ανάλογα με το ανατομικό σημείο που εμφανίζεται. Αντίστοιχα κάθε κήλη παίρνει και το όνομά της από την θέση της. Οι πιο συχνά εμφανιζόμενες κήλες είναι οι εξής: 1. Βουβωνοκήλη
2. Μηροκήλη
3. Ομφαλοκήλη
4. Επιγαστρική κήλη
5. Μετεγχειρητική κοιλιοκήλη
6. Κήλη λευκής γραμμής
7. Κήλη Spieghel
8. Κιρσοκήλη 9. Κήλη των αθλητών ή σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών Κάποιες από αυτές μπορεί να βρεθούν και στα παιδιά, στα οποία ανάλογα με το είδος της κήλης χρειάζονται ή όχι χειρουργική αντιμετώπιση, ενώ στους ενήλικες σχεδόν πάντα χρειάζονται να διορθωθούν χειρουργικά. Επιπλοκές των κηλών Ο βασικός κίνδυνος όλων των κηλών του κοιλιακού τοιχώματος, είναι ο κίνδυνος της περίσφιξης , κατά την οποία συνήθως μετά από κάποιο απότομο σήκωμα βάρους ή μετά από έντονο βήχα, εισέρχεται μέσα στον σάκο της κήλης κάποιο ενδοκοιλιακό σπλάγχνο (έντερο, επίπλουν κλπ) προκαλώντας οξύ πόνο και ισχαιμία και αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, νέκρωση του οργάνου. Γι’ αυτό τον λόγο όλες οι κήλες των ενηλίκων και κάποιες των παιδιών (π.χ. βουβωνοκήλες στα βρέφη) πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα μετά τη διάγνωσή τους. Μία περισφιγμένη κήλη η οποία θα καθυστερήσει να αντιμετωπιστεί χειρουργικά έχει τον κίνδυνο να χρειαστεί αφαίρεση τμήματος του εντέρου (που θα έχει νεκρωθεί) ή σε πιο παραμελημένες καταστάσεις υπάρχει ο κίνδυνος να εξελιχθεί σε περιτονίτιδα και να απειληθεί σοβαρά η ζωή του ασθενούς. Ποιες κήλες είναι οι πιο επικίνδυνες και πότε πρέπει να αντιμετωπίζονται? Αντίθετα με ό,τι οι περισσότεροι νομίζουν ο μεγαλύτερος κίνδυνος για περίσφιξη μιας κήλης είναι στα αρχικά στάδια, όταν αυτή είναι πολύ μικρή. Στην φάση αυτή το κηλικό χάσμα έχει μικρό εύρος με αποτέλεσμα να είναι πιο επικίνδυνο να εγκλωβιστεί μέσα του και να στραγγαλιστεί το έντερο, το οποίο θα οδηγήσει σε ισχαιμία, νέκρωση εντέρου, διάτρηση και περιτονίτιδα. Για τον λόγο αυτό, οι κήλες πρέπει να αντιμετωπίζονται αμ έσως μόλις διαγνωστούν, πριν συμβεί η περίσφιξη ή όποιες άλλες επιπλοκές και τεθεί σε κίνδυνο η υγεία και η ζωή του ασθενούς. Θεραπεία κηλών – σύγχρονες μέθοδοι αντιμετώπισης Κάθε κήλη μπορεί να διορθωθεί με ανοικτή μέθοδο αλλά και λαπαροσκοπικά ή ρομποτικά, με 2-3 μικρές οπές 5 χιλιοστών οι οποίες επουλώνονται ταχύτατα μετεγχειρητικά. Η επέμβαση για κήλη χρειάζεται συνήθως μισή ή μία ημέρα νοσηλεία και ο ασθενής αναλαμβάνει ταχύτατα μετά από 1-2 ημέρες όλες τις καθημερινές του δραστηριότητες. Κατά την λαπαροσκοπική ή ρομποτική αποκατάσταση των κηλών συνήθως χρησιμοποιούνται ειδικά συνθετικά πλέγματα ώστε να καλυφθεί το χάσμα χωρίς τάση (tension free hernioplasty). Αυτό εξασφαλίζει και την απόλυτη και οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος και αποφεύγονται οι μελλοντικές υποτροπές. Κάποιες βέβαια φορές, όταν υπάρχουν ειδικοί λόγοι , οι ίδιες επεμβάσεις μπορούν να γίνουν και χωρίς τη χρήση πλέγματος. Λαπαροσκοπική και ρομποτική θεραπεία των κηλών Σήμερα εφαρμόζουμε τις πιο εξελιγμένες και σύγχρονες μεθόδους στην χειρουργική αποκατάσταση των κηλών, που είναι η λαπαροσκοπική και η ρομποτική μέθοδος (με την μέθοδο Da Vinci). Με τις μεθόδους αυτές που είναι ελάχιστα επεμβατικές, αποφεύγουμε την δημιουργία τομής στην κοιλιά και σαν συνέπεια ο ασθενής παρουσιάζει ελάχιστο μετεγχειρητικό πόνο και επιστρέφει άμεσα στις καθημερινές του δραστηριότητες και στην εργασία του. Χρησιμοποιούμε 2 ή 3 μικρές οπές στο κοιλιακό τοίχωμα, μέσα από τις οποίες τοποθετούμε ένα ειδικό πλέγμα στο χάσμα της κήλης και ο ασθενής μπορεί μέσα σε ένα 24ωρο να είναι πλήρως λειτουργικός. Η επέμβαση διαρκεί περίπου 30 λεπτά, ο ασθενής σηκώνεται και περπατάει αμέσως χωρίς να αισθάνεται ιδιαίτερο πόνο και μπορεί να εξέλθει από το Νοσοκομείο την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Λαπαροσκοπική αποκατάσταση κήλης με μία οπή (Single Port Hernia Repair) Η χειρουργική μας ομάδα είναι από τις πρώτες στον Ελλαδικό και Κυπριακό χώρο που εφαρμόζει την πιο εξελιγμένη μέθοδο λαπαροσκοπικής αποκατάστασης των κηλών, μέσω μίας μόνο οπής που γίνεται στο κοιλιακό τοίχωμα. Η μέθοδος είναι ακόμα λιγότερο επεμβατική και το μετεγχειρητικό και αισθητικό αποτέλεσμα για τον ασθενή είναι άριστο.

Γράφει ο Ιατρός Παναγιώτης Γλεντής Ειδικός Λαπαροενδοσκόπος Χειρουργός Διευθυντής Χειρουργικής Ιατρικό Αθηνών & Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης Βιοκλινική Αθηνών & Θεσσαλονίκης Βιογραφικό Ιατρού Το 80% των γυναικών με καρκίνο του μαστού , ανεξαρτήτως του σταδίου στο οποίο ο καρκίνος ανακαλύφθηκε , σήμερα θεραπεύονται , με την προϋπόθεση ότι θα λάβουν την πιο σύγχρονη και εξελιγμένη θεραπευτική αντιμετώπιση που υπάρχει σήμερα. Αυτό το ποσοστό αυξάνει συνέχεια , όσο περισσότερες γυναίκες χρησιμοποιούν τις σύγχρονες διαγνωστικές μεθόδους που προσφέρονται. Τα σύγχρονα διαγνωστικά μέσα που χρησιμοποιούνται έχουν γίνει τόσο ευαίσθητα και εξειδικευμένα, ώστε κάθε γυναίκα η οποία υποβάλλεται σ’ ένα σωστό κύκλο διαγνωστικών εξετάσεων μία φορά τον χρόνο πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό σίγουρη ότι ακόμα και αν διαγνωστεί κάποιος καρκίνος στον μαστό αυτός θα είναι σε τόσο αρχικό στάδιο ώστε η γυναίκα να μην κινδυνέψει να χάσει τον μαστό της ή την ζωή της και θα θεραπευτεί οριστικά. Το μεγάλο πρόβλημα στον καρκίνο του μαστού δεν είναι ότι λείπουν τα ιατρικά μέσα αλλά η προθυμία και η συνέπεια πολλών γυναικών να ακολουθήσουν έναν α ετήσιο προληπτικό έλεγχο. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα κυριότερα όπλα μας στην έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού: 1) Ψηλάφηση και Αυτοεξέταση των Μαστών Κάθε γυναίκα, από την ηλικία των 20 ετών πρέπει να κάνει αυτοεξέταση των μαστών τουλάχιστον μία φορά το μήνα, ενώ θα πρέπει να επισκέπτεται τον ιατρό της για κλινική εξέταση των μαστών κάθε 1 χρόνο. Αν και με τις σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους, μπορούμε να ανακαλύψουμε τον καρκίνο του μαστού πριν καν γίνει ψηλαφητός (ακόμα και σε μέγεθος 1 χιλιοστού) , η αυτοεξέταση και η ψηλάφηση από τον ιατρό δεν πρέπει ποτέ να παραλείπεται. 2) Ψηφιακή Μαστογραφία Από την ηλικία των 39 ετών και μετά, πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο ψηφιακή μαστογραφία αλλά κκαι κλινική εξέταση από τον ιατρό. Ο ετήσιος μαστογραφικός έλεγχος θα πρέπει να αρχίζει ακόμη νωρίτερα, μετά από εντολή του ειδικού ιατρού, σε γυναίκες με κληρονομικό ιστορικό καρκίνου του μαστού. Ο ετήσιος ψηφιακός μαστογραφικός έλεγχος έχει βρεθεί από μελέτες ότι μειώνει την θνησιμότητα από τον καρκίνο του μαστού κατά 24%. Αυτό είναι σημαντικότατο νούμερο, αν αναλογιστούμε ότι ο καρκίνος του μαστού είναι για τις γυναίκες, ο πρώτος σε συχνότητα καρκίνος και αποτελεί την δεύτερη αιτία θανάτου από καρκίνο στις Δυτικές κοινωνίες. 3) Υπερηχογράφημα Μαστών Το υπερηχογράφημα των μαστών βοηθάει πολύ σε γυναίκες με πυκνούς μαστούς, ενώ χρησιμοποιείται συχνά σε γυναίκες νεαρότερης ηλικίας οι οποίες δεν έχουν ένδειξη να κάνουν ψηφιακή μαστογραφία. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί συμπληρωματικά με την ψηφιακή μαστογραφία για να διευκρινιστεί μια βλάβη η οποία έχει βρεθεί. Κάποιες φορές το υπερηχογράφημα των μαστών αναδεικνύει βλάβες οι οποίες δεν φάνηκαν στην ψηφιακή μαστογραφία. Επίσης είναι πολύ χρήσιμο όταν θέλουμε να ελέγξουμε τους μαστούς εγκύων γυναικών, οπότε και πρέπει να αποφύγουμε την μαστογραφία η οποία χορηγεί μια ελάχιστη ποσότητα ιονίζουσας ακτινοβολίας. Με το υπερηχογράφημα των μαστών μπορούμε να δούμε αν μία βλάβη είναι φυσική ή συμπαγής, αν έχει αιμοφόρα αγγεία ή όχι , ενώ με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα που διαθέτουν την δυνατότητα της ελαστογραφίας μπορούμε να μετρήσουμε πόσο σκληρή ή ελαστική είναι μία βλάβη που εξετάζουμε, πράγμα που μας δίνει πολύτιμες διαγνωστικές πληροφορίες. 4) Μαγνητική Μαστογραφία Η μαγνητική μαστογραφία, είναι μία σύγχρονη πολύ εξελιγμένη μέθοδος που βοηθάει εξαιρετικά σε κάποιες περιπτώσεις στην έγκαιρη διάγνωση καρκίνου του μαστού. Η μαγνητική μαστογραφία χρησιμοποιείται συμπληρωματικά με την ψηφιακή μαστογραφία σε γυναίκες με αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο μαστού. Αυτές μπορεί να είναι: Γυναίκες με μεταλλάξεις στα γονίδια BRCA1 και BRCA2 (οι μεταλλάξεις αυτές προδιαθέτουν σε καρκίνο μαστού ή και ωοθηκών.) Γυναίκες με 1ου βαθμού συγγένεια (μητέρα, κόρη, αδερφή) με γυναίκα που παρουσιάζει μετάλλαξη BRCA1 ή/και BRCA2. Γυναίκες που ακτινοβοληθήκαν στον θώρακα στο παρελθόν (π.χ. ασθενείς με νόσο Hodgkin) Γυναίκες με ρίσκο για ανάπτυξη καρκίνου μαστού μεγαλύτερο από 20% βάση αξιολόγησης οικογενειακού ιστορικού. Η μαγνητική μαστογραφία είναι επίσης πολύ χρήσιμη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις όπως: Σε γυναίκες με ενθέματα σιλικόνης ή ουλές από παλαιότερες επεμβάσεις στους μαστούς. Σε περιπτώσεις καρκίνου μαστού που παρουσιάσει πολλαπλές εστίες. Στην αξιολόγηση του «υγιούς» μαστού όταν ανακαλύπτεται καρκίνος στον αντίθετο μαστό. Στην μετεγχειρητική αξιολόγηση του μαστού μετά από επέμβαση. 5) Γενετική Συμβουλευτική και Ανάλυση Τα τελευταία χρόνια , είναι σε εφαρμογή από το κέντρο μας με εξειδικευμένους επιστήμονες που διαθέτει , σε συνεργασία και με αναγνωρισμένα κέντρα γενετικής της Ελλάδας και του εξωτερικού, η μέθοδος της Γενετικής Συμβουλευτικής. Δηλαδή με πολύ απλά λόγια , γίνεται μία καταγραφή ολόκληρου του οικογενειακού περιβάλλοντος της ασθενούς με καρκίνο του μαστού και καθορίζεται με σύγχρονες μεθόδους βιοστατιστικής ανάλυσης , η πιθανότητα κάποιο συγγενικό πρόσωπο της ασθενούς να αναπτύξει καρκίνο στο μέλλον. Έτσι για ορισμένα άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος της ασθενούς θα προχωρήσουμε στην Γενετική Ανάλυση , δηλαδή με μια απλή εξέταση αίματος θα αναζητήσουμε την ύπαρξη συγκεκριμένων ογκογονιδίων ( π.χ. BRCA1 και BRCA2 κ.α.) στον γονότυπο των ατόμων αυτών , έτσι ώστε να τους εντάξουμε σε πιο πρώιμα πρωτόκολλα πρόληψης ή να προχωρήσουμε σε προληπτικές χειρουργικές επεμβάσεις θεραπείας και αποκατάστασης. Η μέθοδος αυτή της Γενετικής Συμβουλευτικής και Ανάλυσης δεν εφαρμόζεται από το κέντρο μας μόνο στην περίπτωση του καρίνου του μαστού , αλλά και σε πληθώρα άλλων περιπτώσεων καρκίνου ( παχέος εντέρου , μήτρας , ωοθηκών , πνεύμονος , παγκρέατος κλπ ) με τους οποίους ασχολείται το τμήμα Ογκολογικής Χειρουργικής που έχουμε παράλληλα αναπτύξει.

Γράφει ο Ιατρός Παναγιώτης Γλεντής Ειδικός Λαπαροενδοσκόπος Χειρουργός Διευθυντής Χειρουργικής Ιατρικό Αθηνών & Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης Βιοκλινική Αθηνών & Θεσσαλονίκης Βιογραφικό Ιατρού Ο πόνος στην κοιλιά είναι ένα από τα πιο συχνά συμπτώματα που οδηγεί τον ασθενή στον γιατρό και μπορεί να οφείλεται σε μια τεράστια ποικιλία παθήσεων. Η κοιλιά είναι ένας ανατομικά ενιαίος χώρος στο ανθρώπινο σώμα, μέσα στον οποίο «συγκατοικούν» τα περισσότερα ανθρώπινα όργανα και συστήματα από άποψη αριθμού, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο ανατομικό διαμέρισμα του ανθρωπίνου σώματος. Ο πόνος στην κοιλιά συνήθως δεν είναι εντοπισμένος πάνω από το όργανο που πάσχει. Πόνος οπουδήποτε στην κοιλιά, μπορεί να προέρχεται από οποιοδήποτε όργανο της κοιλιάς αλλά και έξω από αυτή. Πολλές φορές ένα έμφραγμα στην κάτω επιφάνεια της καρδιάς ή μία πνευμονία στις κατώτερες περιοχές των πνευμόνων μπορεί να έχει σαν μοναδικό σύμπτωμα τον πόνο στην κοιλιά. Γι’ αυτό το λόγο ο πόνος στην κοιλιά είναι μεγάλη πρόκληση για κάθε γιατρό, ο οποίος θα πρέπει να βάλει σωστή διάγνωση και να προχωρήσει στη σωστή αντιμετώπιση. Οι παλιοί γιατροί περιέγραφαν στους νεότερους την κοιλιά, ως ένα «κλειστό κουτί» που ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου επιφυλάσσει. Θα πρέπει λοιπόν, γιατροί και ασθενείς, να λαμβάνουμε πάντα με την απαραίτητη σοβαρότητα και υπευθυνότητα τον κοιλιακό πόνο, ώστε να αποφεύγουμε προβλήματα και κινδύνους που μπορεί να προκύψουν. Ο κοιλιακός πόνος μπορεί να διαχωριστεί σε δύο μεγάλες ομάδες: Είναι ο πόνος που οφείλεται σε κάποιο παθολογικό αίτιο και συνήθως αντιμετωπίζεται συντηρητικά με φάρμακα και ο πόνος που οφείλεται σε χειρουργικό αίτιο , δηλαδή σε κάποιο νόσημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με χειρουργική επέμβαση. Τι είναι η «οξεία κοιλία»; Η οξεία κοιλία, είναι μία επείγουσα χειρουργική κατάσταση , που εκδηλώνεται με συγκεκριμένα σημεία και συμπτώματα και ανεξάρτητα από το αίτιο που την προκαλεί, πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα με χειρουργική επέμβαση. Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν την κατάσταση της οξείας κοιλίας; Τα συμπτώματα αυτά έχουν περιγραφεί από την εποχή ακόμα του Ιπποκράτη, ο οποίος τα περιέγραψε με τέτοια σαφήνεια και αναλυτικότητα που εντυπωσιάζει. Είναι χαρακτηριστικό για παράδειγμα ότι ακόμα και σήμερα, στις Ιατρικές Σχολές, οι φοιτητές Ιατρικής διδάσκονται το «Ιπποκράτειο προσωπείο» , το πρόσωπο του ασθενούς που συνήθως βρίσκεται σε πολύ βαριά κατάσταση από προχωρημένη περιτονίτιδα. Η οξεία κοιλία λοιπόν, συνήθως παρουσιάζεται με εντονότατο, εντοπισμένο ή διάχυτο πόνο στην κοιλιά . Η κοιλιά είναι σκληρή και παρουσιάζει σύσπαση στους κοιλιακούς μύες, ενώ πολλές φορές ο ασθενής παίρνει χαρακτηριστική στάση στην προσπάθειά του να ανακουφιστεί από τον πόνο. Μπορεί να συνυπάρχουν και άλλα συμπτώματα, όπως πυρετός , ρίγος , έμετοι, έντονη καταβολή και κακουχία του ασθενούς κ.α. Σε ορισμένες ομάδες ασθενών, όπως τους διαβητικούς , τους παχύσαρκους, τους ασθενείς με ανοσοκαταστολή , τους ηλικιωμένους και τα πολύ μικρά παιδιά, τα συμπτώματα αυτά μπορεί να μην είναι τόσο τυπικά. Σε κάθε ηλικιακή ομάδα τα αίτια που μπορεί να δημιουργήσουν οξεία κοιλία διαφέρουν. Ας τα δούμε πιο αναλυτικά: Οξεία κοιλία σε βρέφη και μικρά παιδιά Στα μικρά παιδιά το πιο συχνό αίτιο οξείας χειρουργικής κοιλίας, είναι η γνωστή μας οξεία σκωληκοειδίτιδα . Ο εγκολεασμός του εντέρου είναι μία άλλη κατάσταση, που εμφανίζεται στην βρεφική ηλικία και δημιουργεί απόφραξη του λεπτού συνήθως εντέρου του παιδιού. Οι βουβωνοκήλες στα βρέφη και στα παιδιά έχουν ένα σημαντικό κίνδυνο περίσφιξης του εντέρου. Στα κορίτσια υπάρχουν κάποιες φορές, συγγενείς όγκοι ωοθηκών που προδιαθέτουν σε συστροφή ωοθήκης . Τις περισσότερες φορές βέβαια σ’αυτές τις ηλικίες ο πόνος στην κοιλιά οφείλεται σε παθολογικές καταστάσεις οι οποίες δεν χρειάζονται χειρουργική αντιμετώπιση (οξεία γαστρεντερίτιδα, δυσκοιλιότητα, βρεφικοί κωλικοί εντέρου, μεσεντέριος λεμφαδενίτιδα κλπ.) Οξεία κοιλία σε μεγαλύτερα παιδιά & εφήβους Και σ’ αυτή την ηλικιακή ομάδα , η σκωληκοειδίτιδα είναι ο πιο συχνός λόγος που θα οδηγηθεί ένα παιδί στο χειρουργείο. Άλλες καταστάσεις που προκαλούν έντονο πόνο και θα χρειαστεί να αντιμετωπιστούν με επέμβαση είναι η οξεία χολοκυστίτιδα , η συστροφή όρχεος στα αγόρια και κάποιες γυναικολογικές καταστάσεις στα κορίτσια εφηβικής ηλικίας, όπως η ρήξη κύστης ωοθήκης , η συστροφή της ωοθήκης και η εξωμήτριος κύηση . Οξεία κοιλία σε ενήλικες έως 45-50 ετών Στις ηλικίες αυτές τα συχνότερα αίτια κοιλιακού πόνου που κυριαρχούν είναι η οξεία σκωληκοειδίτιδα , η οξεία χολοκυστίτιδα ενώ στις γυναίκες κυριαρχούν τα γυναικολογικά αίτια που προαναφέραμε. Εκτός όμως από αυτές τις καταστάσεις που είναι αρκετά συχνές, σπανιότερα, παρουσιάζονται ορισμένα πιο σοβαρά προβλήματα. Τέτοια είναι η διάτρηση του έλκους του στομάχου ή του δωδεκαδακτύλου , ή διάτρηση του παχέος εντέρου (συνηθέστερα από ρήξη εκκολπωμάτων), η οξεία παγκρεατίτιδα και διάφορες κήλες με περίσφιξη . Σε ασθενείς που έχουν χειρουργηθεί στην κοιλιά στο παρελθόν μπορεί να δημιουργηθεί αποφρακτικός ειλεός λόγω συμφύσεων ή εσωτερικών κηλών , ενώ πιο σπάνια το αίτιο μπορεί να είναι κάποιος ενδοκοιλιακός καρκίνος . Μέση ηλικία Από την πέμπτη δεκαετία και μετά εκτός από όλα τα ανωτέρω αίτια, αρχίζουν να εμφανίζονται πιο συχνά οι καρκίνοι των ενδοκοιλιακών οργάνων (συχνότερα του παχέος εντέρου). Επίσης σε ασθενείς με αγγειακά προβλήματα ,υπέρταση ή διαβήτη, αρχίζουν να παρουσιάζονται καταστάσεις όπως τα ανευρύσματα της κοιλιακής αορτής , και η ισχαιμία (διακοπή της αιμάτωσης του εντέρου) λόγω απόφραξης ενός βασικού αγγείου που αιματώνει το μεγαλύτερο τμήμα του εντέρου που λέγεται άνω μεσεντέριος αρτηρία. Τρίτη ηλικία Στους ηλικιωμένους ασθενείς την πρωτιά πλέον στις οξείες χειρουργικές καταστάσεις παίρνουν οι ενδοκοιλιακοί καρκίνοι και τα αγγειακά επεισόδια , ενώ όλα τα υπόλοιπα αίτια ακολουθούν σε συχνότητα. Ο συχνότερος ενδοκοιλιακός καρκίνος στις ηλικίες αυτές είναι ο καρκίνος του παχέος εντέρου , ενώ ακολουθούν με σημαντική διαφορά ο καρκίνος του στομάχου, του παγκρέατος κλπ Αγγειακά επεισόδια συμβαίνουν συνήθως στους ασθενείς με σοβαρά καρδιοαγγειακά νοσήματα και σακχαρώδη διαβήτη και είναι πολύ σοβαρά και επικίνδυνα για την υγεία και τη ζωή του ασθενούς. Τέτοια είναι η εμβολή ή το έμφρακτο της άνω μεσεντερίου αρτηρίας (μία επείγουσα κατάσταση κατά την οποία παύει να αιματώνεται όλο το λεπτό και το μεγαλύτερο τμήμα του παχέος εντέρου) , ο διαχωρισμός ή η ρήξη του ανευρύσματος της κοιλιακής αορτής κ.α. Στις μεγαλύτερες ηλικίες εμφανίζεται κάποτε και μια κατάσταση που είναι γνωστή ως «volvulus» ή συστροφή του σιγμοειδούς , ενώ ηλικιωμένοι ασθενείς με νευρολογικές παθήσεις ή αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια παθαίνουν συχνά μία κατάσταση που ονομάζεται ψευδοαπόφραξη εντέρου . Τραύμα Οι τραυματισμοί των ενδοκοιλιακών οργάνων είναι συχνός λόγος επείγοντος χειρουργείου, μπορεί να συμβούν σε οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα και συνηθέστερα είναι συνέπεια τροχαίων ατυχημάτων . Σπανιώτερα μπορεί να είναι συνέπεια ξυλοδαρμού ή τραυματισμού από μαχαίρι, τραυματισμού από πυροβόλο όπλο κλπ. Τα τραύματα της κοιλιάς συνήθως είναι κλειστές κακώσεις, είναι δηλαδή κακώσεις με ελάχιστα ή καθόλου εξωτερικά ίχνη. Μπορεί να υπάρχει πολύ σοβαρή ενδοκοιλιακή αιμορραγία ή ρήξη κάποιου οργάνου , χωρίς εξωτερικά να φαίνεται τίποτε και στις περιπτώσεις αυτές ο χειρουργός πρέπει να κινηθεί ταχύτατα τόσο για να θέσει τη σωστή διάγνωση, όσο και για να επέμβει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κάποιες φορές ο τραυματισμός είναι τόσο σοβαρός και η κατάσταση του ασθενούς επιδεινώνεται τόσο ραγδαία, που ο χειρουργός θα αναγκαστεί να χειρουργήσει τον ασθενή χωρίς να έχει σαφή διάγνωση (επείγουσα ερευνητική λαπαροτομία) . Γενικά θα λέγαμε ότι υπάρχουν πάρα πολλές καταστάσεις, που μπορεί να δημιουργήσουν την λεγόμενη οξεία κοιλία, στις οποίες όμως λόγω της εξαιρετικής τους σπανιότητας δεν κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούμε εδώ. Το βασικό σε όλες αυτές τις καταστάσεις, συχνότερες ή σπάνιες, είναι ότι έχουν παρόμοια κλινική εικόνα και συμπτωματολογία, ενώ τις περισσότερες φορές είναι εξαιρετικά επείγουσες και ο χρόνος για διάγνωση είναι λιγοστός. Τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουμε βέβαια όπως το υπερηχογράφημα , η αξονική τομογραφία και πολλές άλλες εξειδικευμένες διαγνωστικές εξετάσεις μας βοηθούν σημαντικά στο να βάλουμε σωστή διάγνωση και να αποφασίσουμε την καταλληλότερη αντιμετώπιση για τον ασθενή μας. Πολλές φορές όμως ο χειρουργός έρχεται αντιμέτωπος με μια τόσο επείγουσα κατάσταση οξείας κοιλίας, στην οποία πρέπει να κάνει επειγόντως επέμβαση. Πρέπει να κάνει όπως λέμε μία επείγουσα λαπαροτομία . Τι είναι η επείγουσα λαπαροτομία; Η επείγουσα λαπαροτομία είναι η άμεση χειρουργική επέμβαση στην κοιλιά του ασθενή με οξεία κοιλία, του οποίου τα ζωτικά σημεία επιδεινώνονται πολύ ραγδαία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνήθως έχουμε πολύ λίγα λεπτά στην διάθεσή μας και προχωράμε ταυτόχρονα με την υποστήριξη των ζωτικών λειτουργιών του ασθενή, σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Στην επείγουσα λαπαροτομία, ο χειρουργός είναι προετοιμασμένος να βρει οποιαδήποτε από τις ανωτέρω καταστάσεις και πρέπει να μπορεί να τις αντιμετωπίσει όλες με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Συμπερασματικά και συνοψίζοντας θα λέγαμε, ότι κάθε κοιλιακός πόνος, ειδικά αν επιμένει και επιδεινώνεται με τον χρόνο, θα πρέπει να αξιολογείται από τον κατάλληλο ιατρό χωρίς καθυστέρηση. Οι περισσότερες των καταστάσεων που προαναφέραμε μπορεί να είναι επείγουσες, αλλά τις περισσότερες φορές δίνουν εγκαίρως συμπτώματα, προτού γίνουν πολύ σοβαρές. Πρέπει λοιπόν σαν ασθενείς να φροντίζουμε ώστε να απευθυνόμαστε έγκαιρα σε ιατρική συμβουλή και βοήθεια, ενώ σαν ιατροί θα πρέπει να αξιολογούμε με πολύ προσοχή και υπευθυνότητα τον ασθενή με πόνο στην κοιλιά, ώστε να αποφεύγουμε διαγνωστικά λάθη και καθυστερήσεις στην θεραπευτική του αντιμετώπιση.

Γράφει ο Ιατρός Παναγιώτης Γλεντής Ειδικός Λαπαροενδοσκόπος Χειρουργός Διευθυντής Χειρουργικής Ιατρικό Αθηνών & Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης Βιοκλινική Αθηνών & Θεσσαλονίκης Βιογραφικό Ιατρού Ο καρκίνος του παχέος εντέρου και του ορθού είναι ο τρίτος σε συχνότητα καρκίνος μετά τον καρκίνο του πνεύμονα και του μαστού, με περίπου 2 εκατομμύρια καινούριες περιπτώσεις ασθενών κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα είναι και ο δεύτερος πιο θανατηφόρος με 1 εκατομμύριο νέους θανάτους ετησίως παγκόσμια. Είναι ένας καρκίνος ο οποίος μπορεί πολύ εύκολα να προληφθεί, με απλές διαγνωστικές μεθόδους αρκεί να γνωρίζουμε ποιοι και πότε πρέπει να ξεκινούν τον προληπτικό έλεγχο, αλλά και πώς αυτός γίνεται. Ποιοι πρέπει να κάνουν προληπτικό έλεγχο για τον καρκίνο του παχέος εντέρου και του ορθού? Η απάντηση εδώ είναι απλή. Όλοι οι άνθρωποι , άνδρες ή γυναίκες πρέπει σε κάποια χρονική στιγμή της ζωής τους να κάνουν προληπτικό έλεγχο Πότε ξεκινάει ο έλεγχος? Για τους ανθρώπους μέσου κινδύνου ο έλεγχος πρέπει να ξεκινάει στην ηλικία των 45 ετών . Αυτοί είναι οι άνθρωποι του γενικού πληθυσμού όπως λέμε, ή αλλιώς αυτοί που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας που να είναι προδιαθεσικός παράγοντας. Υπάρχουν όμως ομάδες ατόμων, τους οποίους χαρακτηρίζουμε σαν υψηλού κινδύνου και αυτοί θα πρέπει να αρχίζουν τον προληπτικό έλεγχο αρκετά νωρίτερα σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Άτομα υψηλού κινδύνου για ανάπτυξη καρκίνου παχέος εντέρου και ορθού είναι: Ασθενείς που είχαν στο παρελθόν καρκίνο ή πολύποδες παχέος εντέρου ή ορθού Άτομα που έχουν στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον κάποιον ασθενή με καρκίνο ή πολύποδες παχέος εντέρου ή ορθού Ασθενείς που πάσχουν από Ιδιοπαθή Φλεγμονώδη Νόσο του Εντέρου, δηλαδή από νόσο Crohn ή Ελκώδη Κολίτιδα Άτομα που είναι ύποπτα ή πάσχουν τεκμηριωμένα από κάποιο κληρονομικό σύνδρομο όπως η Οικογενής Αδενωματώδης Πολυποδίαση (familial adenomatous polyposis - FAP) ή το Σύνδρομο Lynch (hereditary non-polyposis colon cancer ή HNPCC) Άτομα που στο παρελθόν έχουν ακτινοβοληθεί στην κοιλιακή χώρα ή στη λεκάνη λόγω καρκίνου σε κάποιο άλλο όργανο. Πώς γίνεται ο προληπτικός έλεγχος? Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για τον προληπτικό έλεγχο του παχέος εντέρου και του ορθού, κάποιες που ελέγχουν τα κόπρανα και κάποιες που ελέγχουν το ίδιο το παχύ έντερο. Διαγνωστικές εξετάσεις κοπράνων Έλεγχος υψηλής ευαισθησίας για ανεύρεση κρυφού αίματος στα κόπρανα (gFOBT - guaiac-based fecal occult blood test) Ανοσοχημικός έλεγχος κοπράνων (FIT - fecal immunochemical test) DNA έλεγχος κοπράνων πολλαπλής στόχευσης (MT-sDNA - Multi-targeted stool DNA test) Διαγνωστικός έλεγχος παχέος εντέρου Κολονοσκόπηση Σιγμοειδοσκόπηση Αξονική κολονογραφία ή όπως λέγεται εικονική κολονοσκόπηση (CT colonography - virtual colonoscopy) Ο χρόνος έναρξης του προληπτικού ελέγχου και η επιλογή της καταλληλότερης εξέτασης πρέπει να γίνεται από τον ιατρό ανάλογα με την περίπτωση του ατόμου που εξετάζεται. Όλες αυτές οι εξετάσεις είναι αρκετά απλές και αν γίνουν στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο, μπορούν να μειώσουν σημαντικά τις νέες περιπτώσεις καρκίνου παχέος εντέρου και ορθού αλλά και των θανάτων που αυτός επιφέρει.